reisverslag wintervakantie Salla
Dag 1: zondag 4 februari - de heenreis
Eindelijk is het dan zover! We gaan Finland in de winter bekijken en beleven! We zijn erg benieuwd hoe het er uit zal zien en of we de mooie, sprookjesachtige landschappen zullen zien, zoals we overal in reisverslagen tegenkomen. Vanwege de zachte winter in heel Europa, vragen we ons een beetje af of er wel genoeg sneeuw zal liggen.
Om 7 uur 's morgens stond de taxi voor de deur, die ons in ca. 20 minuten naar Schiphol heeft gebracht. Bij het boarden allemaal mensen met stevige schoenen en dikke jassen aan. Er wordt voor de komende dagen ruim onder de -20ºC voorspeld!
Om ca. 9.30 uur opgestegen vanaf Schiphol en circa 3 uur later geland op het vliegveld van Kuusamo. Vanuit het vliegtuig konden we het witte landschap met het oneindige aantal bomen en bevroren meren al goed zien. Het vliegveld is niet meer dan een grote witte vlakte met een strak zwarte landingsbaan en een klein luchthavengebouw. Het vliegtuig stopt recht voor de deur!
Als we uitstappen voelen we de kou al goed. Je spijkerbroek voelt meteen hard aan en het geeft een raar gevoel in je neus bij het ademen.
We worden opgevangen door Jakko en Upi en in ongeveer 1,5 uur met 2 bussen naar ons onderkomen voor deze week gebracht: twee bungalows van Sallatunturin Tuvat. Onderweg kunnen we al wat zien van het mooie, witte landschap. Het is nu al mooi! De zon staat laag aan de hemel en schijnt zachtjes door wat nevelige bewolking.
Bij het Poropuisto rendierpark krijgen we wat uitleg over wat we deze week zo'n beetje kunnen verwachten en wat er zoal te doen is. Dan is het nog geen 10 minuten rijden naar Salltunturi.
Omdat er geen 6 persoonhuisjes meer beschikbaar waren, zitten we in 2 huisjes. Helaas liggen die op 10 minuten lopen van elkaar vandaan.
Wij hebben huisje nummer 56. Als we daar aankomen, krijgen we de deur niet open. En jemig, wat is het koud in je spijkerbroek! De thermometer op het huisje geeft -22ºC aan! Het was wel even blauwbekken voordat we er iemand bijgehaald hebben die ons uitlegt hoe deze deur werkt (je moet duwen om de deur open te kunnen trekken). Maar binnen is het lekker warm. De vloerverwarming is al voor ons aangezet. Het huisje is niet groot voor 4 personen. Het is compleet, maar wel krap. Zeker als we hier met zijn zessen willen eten en de avonden doorbrengen. Ook de open haard krijgen we niet aan de praat, hij blijft maar roken. Uiteindelijk hebben we de rest van de week in het andere 2-persoonshuisje gebivakkeerd, wat ruimer bleek, een grotere bank had dan de onze en waar de open haard in een mum van tijd lekker stond te knetteren.
Na een tax-free borrel niet al te laat gaan slapen. Zeer benieuwd naar de rendiersafari van morgen!
Dag 2: maandag 5 februari - rendiersleetocht
Ik keek vanmorgen op de thermometer: -30°C!!! Dat belooft wat. We hebben gisteren uitleg gekregen dat we echt 3 paar sokken aan moeten trekken, dat doen de Finnen ook. Dus daar gaan we:
laag 1: thermo-ondergoed en 1e paar sokken; laag 2: katoenen broek, skipullie en 2e paar sokken; laag 3: skibroek, fleece trui en 3e paar (ski)sokken en tot slot: dikke winterjas, bivakmuts, muts, onderhandschoenen, overhandschoenen en sneeuwschoenen. En dan stap je naar buiten en voelt het toch nog een soort koud aan…
Om 10 uur werden we verwacht bij de receptie van Sallatunturin Tuvat. Stipt op tijd worden we met een taxibusje opgehaald en naar het Poropuisto rendierpark gebracht. En daar bleek dat alle lagen kleding nog niet genoeg waren en kregen we nog een dikke overall, extra handschoenen en eventueel schoenen. Wij vroegen nog of onze jas uit moest, maar zoals Upi zei: "No, it is called an overall".
De rendieren stonden al klaar met slee en al. Na een korte uitleg van Upi, kreeg iedereen zijn eigen rendier toegewezen. Wij kregen Sepi en Vainõ. Na een kort stukje naast de slee meegelopen te hebben, mochten we erin gaan zitten. Door met het touw tegen je rendier te "wiebelen" gaat hij lopen en door er aan te trekken stopt hij weer. Maar mijn Sepi wilde erg graag dicht op zijn voorganger lopen, dus ik hoefde niet veel te doen en daardoor had Sieto telkens een hijgend rendier en gewei in zijn nek.
De tocht was prachtig! De zon kwam net op en piepte mooi langs de bomen. Alles mooi wit en zo rustig. Het was heel ontspannen om zo met je rendier door zo'n mooi landschap heen te glijden. En als het moet kunnen de rendieren toch ook nog redelijk hard lopen!
Onderweg stopten we nog even bij een "weide" met wat andere rendieren die we (rendier)mos mochten voeren en waar we uitleg kregen over het wel en wee van de rendieren. Wat later was het tijd voor een pauze en konden we ons in een 'kota' (Lapse hut) opwarmen bij een groot kampvuur, want ondanks al die lagen kleding had ik toch wel koude tenen en vingers gekregen. Natuurlijk mogen hier in Finland de worstjes bij het kampvuur niet ontbreken! Iedereen kreeg een berkenstok met worstje om te roosteren en een 'kuksa' (houten mokje) voor de koffie, thee of chocolademelk. De gidsen zijn echt handig met hout en een mes, binnen no time hadden ze lepeltjes gesneden. Na de pauze nog een mooi stuk door het bos gereden en konden we ook even achterop de slee gaan staan.
Wat een leuke en mooie tocht was dit! De rendieren waren erg leuk en ze kunnen harder lopen dan je denkt! Als afsluiting krijgen we nog een heus rendierrijbewijs ook.
Aan het eind van de middag zijn we met z'n zessen naar de supermarkt in Salla gegaan om wat inkopen voor de komende dagen te doen. We werden om 3 uur met het busje naar de stad (eigenlijk dorp) gebracht en om 5 uur weer opgehaald, heel handig. Salla zelf stelt op zich weinig voor, zelfs de laatste bar (met de langste naam ter wereld) is inmiddels gesloten, maar 3 grote supermarkten hebben ze er wel en dat is wel handig om de boodschappen voor de hele week te halen.
Dag 3: dinsdag 6 februari - intro sneeuwscootertocht naar Ruuhitunturi
Vandaag staat er -26°C op de thermometer. We pakken ons dus weer goed in. 's Middags gaan we op een korte (introductie)sneeuwscooter trip naar de Ruuhitunturi, maar 's morgens maken we eerst een wandelingetje in de omgeving. We lopen het weggetje achter de receptie van Sallatunturin Tuvat helemaal uit. Het is licht nevelig en de zon schijnt er zachtjes, maar zeker doorheen. Dat levert weer prachtige plaatjes op. Het is zo koud dat de klontjes ijs aan onze wimpers hangen en je adem als ijskristallen neerslaat op je sjaal en jas. Als je blijft bewegen is het echter goed te doen.
Na de lunch verzamelen we rond 12.30 uur bij de sneeuwscooterverhuur Napapiirin Safarit, naast de receptie van Sallatunturin Tuvat. We krijgen weer overalls, handschoenen en boots en ook nog een bivakmuts om onder de helm te dragen. Met deze introductietocht gaan we met 2 personen op een scooter en Rachel gaat als eerste voorop. Het sturen is even wennen, maar gaat prima. Wel een beetje vermoeide hand van het gasgeven, want dat doe je door met je duim een hendel in te knijpen. Het is wel lekker dat er hand- en voetverwarming op de scooter zit. Via een wederom prachtige route door het besneeuwde landschap, rijden we de Ruuhitunturi op. Naarmate we hoger komen, wordt het pak sneeuw wat op de bomen ligt, steeds dikker, totdat er geen stukje groen meer te zien is en we door een prachtig landschap rijden dat vol staat met bizarre sneeuwsculpturen. Dit is wat we zo graag wilde zien! Onderweg naar de top komen we ontelbare mooie plekjes en doorkijkjes voor foto's tegen. Maar helaas moeten we door rijden en zit Sieto zich achterop te verbijten aan alles wat hij voorbij moet laten gaan. Op de top gekomen, is het uitzicht zeker zo verbluffend. Ook hier een verzameling van vreemde sneeuwbomen en een prachtig panorama van een besneeuwd landschap. Dit is zo mooi! De zon doet goed haar best en zorgt voor de gewenste strak blauwe lucht. We krijgen even de tijd om rond te lopen en te kijken, maar het is eigenlijk te kort om alles goed te bekijken en vast te leggen op de gevoelige plaat (of chip eigenlijk tegenwoordig).
Op de terugweg ruilen we van plek. Het blijkt achterop toch echt een stuk kouder te zijn, maar het is het meer dan waard! Op een vlakte (zoals het er naar uitziet een moeras) wordt het gas even open getrokken en kan er nog even wat vaart worden gemaakt. Bij een bocht belanden Robin en Esther met de sneeuwscooter in de diepe sneeuw naast het pad en moeten ze eruit geholpen worden. We stoppen nog even bij het rendierpark voor een opwarmertje. De schoenen gaan uit om op de vloerverwarming onze tenen weer een beetje op te warmen. Na de warme chocolademelk met donuts is het nog maar een kort stukje terug naar Salltunturi.
Bij terugkomst even lekker in de sauna. De temperatuurverschillen tussen -26°C buiten en +95°C in de sauna zijn wel heel erg groot, maar wel lekker om zo weer op te warmen!
We eten 's avonds in restaurant Kelo dat onder aan de piste ligt. Het eten is er niet duur, maar smaakt erg goed. De bovenformaat rendierpizza en rendierkebap zijn in ieder geval zeker aan te raden!
Weer een fantastische dag gehad vandaag. We verheugen ons alweer op morgen als we de husky's uit gaan laten.
Dag 4: woensdag 7 februari - huskysleetocht
Alweer een koude dag vandaag: -30°C. Na een kleine misplanning blijkt dat onze groep niet 's morgens maar 's middags op huskysafari gaat. Geen probleem, we zijn warm aangekleed en wandelen richting de camping. Het ijs is natuurlijk zo dik, dat we makkelijk over het meer naar een eilandje kunnen lopen. We zakken soms tot onze bovenbenen weg in de sneeuw en dat levert hilarische taferelen op. Op het eilandje ligt een leuke blokhut met vuurplaats. Deze plek hadden we in de zomer moeten weten!
Er hangt een dunne sluierbewolking, maar dit geeft mooi zacht licht over het witte meer. We wandelen rustig terug naar het huisje en na de lunch verzamelen we ons om 14.00 uur weer bij Sallatunturin Tuvat.
We worden weer met het busje naar het rendierpark gebracht. De inmiddels bekende overalls gaan weer aan en dan mogen we kennis gaan maken met de husky's. Ik dacht dat ze vrij schuw zouden zijn, maar we kunnen ze zonder problemen aaien en ze vinden al die aandacht wel leuk.
We gaan met z'n tweeën op een slee. Degene die stuurt staat achterop en de ander zit in de slee, op een rendiervacht onder een lekker dekentje. De honden worden ingespannen en dan kunnen we, onder leiding van Asko, vertrekken. Sturen hoeven we niet, alleen af en toe afremmen en meerennen als we de heuvel op gaan. John en Patrick hebben de voorste slee, maar het blijkt dat de honden die voorop lopen hun doel al hebben bereikt en niet meer zo nodig hard willen rennen. Ze moeten regelmatig zelf hele stukken meerennen om er nog een beetje vaart in te houden. Ze dachten nog wel dat die husky's veel harder zouden gaan dan de rendieren. Viel dat even tegen, maar zo blijf je wel warm. Onze honden wilden wel en renden er lekker op los. Af en toe werd er even gestopt om iedereen op mogelijke bevriezingsverschijnselen te controleren.
Halverwege stoppen we bij een vuurplaats en waar we weer de lekkere rendierworstjes roosteren, een 'kuksa' met warme koffie, thee of chocolademelk en een koekje krijgen. Na deze pauze gaan we weer verder en genieten we wederom van het mooie landschap met de besneeuwde bomen. Omdat de zon vandaag niet echt schijnt, wordt het al redelijk snel donker.
Als we terug zijn bij het rendierpark mogen we niet vertrekken voordat we de namen van onze husky's (Masi, Laikku, Sakke, Lotta, Otto en Ellu) genoemd hebben en ons husky-rijbewijs in ontvangst hebben genomen.
Het blijft genieten hier, ook vandaag was weer geweldig!
Dag 5: donderdag 8 februari - sneeuwschoenwandelen
Vanmorgen hebben we ontbeten in restaurant Kiela bij Sallatunturin Tuvat. Het is een uitgebreid ontbijtbuffet (€ 7,= pp) waardoor iedereen er vandaag weer weldoorvoed tegenaan kan.
Om 10.30 uur en bij -23°C moesten we ons verzamelen en zijn we weer naar het rendierpark gebracht voor de sneeuwschoenwandeling. We zijn met een grote groep. Dit keer hoeven we geen overall aan omdat we ons zelf warm gaan lopen. Wel krijgen we sneeuw"rackets" voor onder onze schoenen en stokken om mee te lopen. Met onze gidsen Pasi en Annina starten we de wandeling vanuit het rendierpark en klauteren meteen al over een heuvel naar een meer om naar de overkant te lopen. Vervolgens weer een vrij steile heuvel op en opnieuw bevinden we ons in een sprookjeslandschap. De bomen staan als witte slanke toortsen op de heuvel en van bovenaf hebben we weer een schitterend uitzicht. En het is zo lekker stil hier! We stoppen even bij een bevroren waterval, die eruitziet als een waar kunstwerk van ijspegels. Bij het naar beneden lopen, mogen we ons eigen pad banen door de ongerepte diepe sneeuw. Erg leuk is dat! En je kan je gewoon om laten vallen, want het is toch allemaal zachte diepe sneeuw. Onderweg maken we weer een stop bij een 'kota' en dit keer krijgen we naast de inmiddels bekende rendierworstjes, ook een MacRendiertm, een broodje rendierburger met kaas. Het is een stevige hap, maar het gaat er goed in. Ook de warme dranken uit de 'kuksa' ontbreken niet en er wordt nog een lokale bessensap geschonken.
Tijdens het laatste stuk van de wandeling, komen we op een meertje waar we gaan ijsvissen. Met een grote ijsboor boren we kleine gaten in het soms wel 1 meter dikke ijs. Je schept met een soort schuimspaan het ijs uit het gat en met een piepklein hengeltje met een (bevroren) made eraan staan we dan te vissen. Maar die vissen zijn natuurlijk niet gek en al lang en breed naar de andere kant gezwommen als er zo'n kudde over het ijs aan komt banjeren. Er is dus helaas niks gevangen en van dat stilstaan kregen we het behoorlijk koud. Mijn tenen en vingers deden er best wel zeer van. In het restaurant even wat opwarmen met warme chocolademelk en in het huisje lekker in de sauna.
's Avonds is er een Lapse avond waar we ons voor hebben opgegeven. In een grote moderne 'kota', waar we vanmiddag langs gelopen zijn, staat de haard al aan en is de eerste gang van het menu al mooi opgediend in een houten boot. Het hele menu bestaat uit typische Lapse gerechten, voornamelijk van zalm en rendier en het smaakt eigenlijk allemaal zeer goed. Na het eten vertelt Upi wat over de Samen en hoe zij leven. Met een volle buik worden we met de taxi weer terug naar het park gebracht.
Het was weer een super dag! Alles wat we tot nu toe gedaan hebben is zo leuk!
Dag 6: vrijdag 9 februari - sneeuwscootertocht naar Russische grens
Het is vandaag relatief warm, "maar" -16°C. We staan om 9.30 uur al te wachten bij Napapiirin Safarit voor de lange sneeuwscootersafari naar de Russische grens . De warme overalls, boots, handschoenen, bivakmutsen en sneeuwbrillen gaan weer aan. Dit keer gaan we met 1 persoon per scooter, dit is leuker en makkelijker met sturen. Het is vooral ook warmer, want de bestuurder heeft hand- en voetverwarming!
Het is vandaag bewolkt, dus nu is echt alles wit en er is weinig contrast wat soms lastig is met sturen. Je moet minimaal 20 meter afstand houden van je voorganger, dus je kan niet te dichtbij volgen.
Ondanks de bewolking is het landschap wederom weer adembenemend mooi. We stoppen af en toe om even rond te kijken en foto's te maken. Soms rijden we stukken over een vrije rechte paden, maar soms gaan we ook al slingerend dwars door het bos. Dat vereist af en toe best wat stuurmanskunst, maar is wel een aparte belevenis!
Als we op een groot meer komen, kunnen we het gas even open trekken en scheuren we richting de Russische grens . De gemiddelde snelheid in het bos lag rond de 30 km/uur, maar nu worden snelheden van wel 70 a 80 km/uur gehaald, afhankelijk van hoe snel degene gaat die voor je rijdt. Door de verwarming is het helemaal niet koud op de scooter.
De Russische grens zelf stelt niet zoveel voor. Er staat een bord en verder is het meer het idee dat je bij Rusland bent. Maar de tocht er naar toe was zeer de moeite waard
Een stukje verderop is een vuurplaats in de open lucht waar we gaan lunchen. De worstjes, thee, koffie en chocolademelk zijn weer van de partij, maar we krijgen ook lekkere kaneelbroodjes, die we eerst een beetje moeten ontdooien boven het vuur. Ondertussen sneeuwt het een heel klein beetje en er vallen allemaal perfect gevormde, losse kristalletjes naar beneden. Stuk voor stuk kunstwerkjes om te zien.
Na de pauze gaan we via een andere mooie route weer terug. Al met al zijn we zo'n 5 uur op pad geweest. Wat een rust als al die motoren uit zijn, want ze maken wel veel herrie. Een groot contrast met de rustige rendiersafari en het sneeuwschoenwandelen, maar zeker weer zeer leuk om te doen!
Dag 7: zaterdag 10 februari - skiën en langlaufen
Helaas de laatste dag alweer. Nadat we voor John gezongen hebben voor zijn verjaardag, hebben we weer ontbeten in het Kiela restaurant.
Het was vandaag een relatief warme dag: maar -14°C. De zon scheen weer, dus het was een prachtige dag. We zijn met z'n zessen naar de skishop gelopen. Sieto, Robin en John hebben ski's gehuurd en zijn de Sallaase pistes gaan uitproberen en Esther, Patrick en Rachel zijn gaan langlaufen naar het Poropuisto rendierpark. We wilden de korte route van 3,5 kilometer nemen, omdat we het alledrie nog nooit gedaan hadden. Het bleek echter dat we de wandelroute opgegaan waren en die ging als loipe op een gegeven moment niet meer verder. Er stond nog wel een route naar Poropuisto aangegeven, maar dat bleek achteraf de lange route van ca. 8 kilometer te zijn. De tocht duurde dus wel wat langer dan gepland en op sommige stukjes was het wel even een aardige klim omhoog. Daarentegen ging het naar beneden lekker snel. Het landschap was wederom een spektakel en een genot om naar te kijken. Het was de lange tocht meer dan waard. Uiteindelijk zijn we toch bij het rendierpark aangekomen, waar we wat te drinken en een lekkere koek verorberd hebben. Het laatste stukje terug naar Salltunturi, via de korte route, was zo gepiept. De zon begon onder te gaan, waardoor het een stuk frisser werd.
's Avonds zijn we in het Kiela restaurant gaan eten, want we waren er inmiddels achter dat die Finnen wel kunnen koken. De Finse zalmsoep en grote en kleine Marene smaakten weer prima. Als afsluiting van de vakantie hebben we nog een heeeeeeeeeel klein beetje van het noorderlicht kunnen genieten. Al mocht het bijna geen naam hebben, want het is op de foto's nog beter te zien dan het in het echt was.
Dag 8: zondag 11 februari - terugreis
Om 5 uur ging de wekker al! Om 6 uur moesten we verzamelen voor het hotel Revontuli. Helaas was de bus wat te laat en hebben we 25 minuten in de kou gestaan. Dit keer zonder alle lagen thermo- en winterkleding, maar gewoon in een spijkerbroek. Dat was dus best koud bij -25°C.
Volgens schema vertokken we met het vliegtuig rond 9 uur uit Kuusamo. Na een prima vlucht landden we circa 3 uur later op een regenachtig Schiphol.
Het was vandaag ook Rachels verjaardag, die er wel een van uistersten was:
- meest noordelijke verjaardag: boven de poolcirkel
- meest koude verjaardag: ca. –25°C
- langste verjaardag: 25 uur lang i.v.m. tijdsverschil
- vroegste opstaan: 5 uur ’s morgens
- hoogste verjaardag: ca. 10 km hoogte in vliegtuig.
We hebben echt een prachtige en fantastische vakantie gehad. We hebben alles gezien en gedaan wat we wilden, op het goed zien van het noorderlicht na dan, maar dat is dan ook één van de vele goede redenen om nog een keer terug te gaan!